هدایت به بالا

1. گنجشک وخدا ...........
   گنجشک کنج آشیانه اش نشسته بود!!
   خدا گفت : چیزی بگو...!!
   گنجشک گفت : خسته ام ......
   خدا گفت : از چه.....؟؟!!
   گنجشک گفت : از تنهایی ، بی کسی ، بی همدمی ، کسی تا به خاطرش بپری ، بخوانی ، او را داشته باشی.........!!
   خدا گفت : مگر مرا نداری.....؟؟!!
   گنجشک گفت : گاهی چنان دور می شوی که بال های کوچکم به تو نمی رسند.....!!
   خدا گفت : آیا هرگز به ملکوتم آمده ای ....؟؟!!
   گنجشک ساکت شد.......!!
   خدا گفت : آیا همیشه در ت نبودم ؟؟!!
   چنان از غیر پرش کردی که دیگر جایی برایم نمانده.....
   چنان که دیگر توان پذیرشم را نداری..........
   گنجشک سر به زیر انداخت ، چشم های کوچکش از دانه های اشک پر شد.......
   خدا گفت : اما همیشه در ملکوتم جایی برای تو هست........
   بیا..................
   گنجشک سر بلند کرد ، دشت های آن سو تا بی نهایت سبز بود.....
   گنجشک به سمت بی نهایت پر گشود.......
   به سمت ملکوت......... 

شیشه ی پنجره را باران شست

از دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟؟؟

اسمان سربی رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ……..

ما آدم معمولیا وقتی دلمون میگیره

میریم لب پنجره

با یه لیوان چایی خیره میشیم به دور دستا،

احساس آرامش می کنیم...

سلامتی ما معمولیا

که نه "آرزوی" کسی هستیم

و نه "آویزون" کسی...!

شقایق گفت با خنده : نه تب دارم نه بیمارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی نبودم آن زمان هرگز

نشان عشق و شیدایی

یکی از روز هایی که زمین تب دار و سوزان بود و

صحرا در عطش می سوخت

زره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

از آن چه زیر لب می گفت

شنیدم سخت شیدا بود

نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود اما

طبیبان گفته بودند اگر یک شاخه گل آرد

از آن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را بسوزانند

شود مرهم برای دلبرش      آندم شفا یابد

چنان چه با خودش می گفت:بسی کوه و بیابان را

                                 بسی صحرای سوزان را

به دنبال گلش بوده و یک دم هم نیاسوده

که افتاد چشم او ناگه به روی من!

بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من...

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و

به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم

و او هر لحظه سر را رو به بالا شکر میکرد

                پس از چندی ...

هوا چون کوره ی آتش          زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت: اما چه باید کرد؟!!

در این صحرا که آبی نیست

                                 به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من ...

برای دلبرم هرگز دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست

خودش هم تشنه بود اما     نمی فهمید حالش را ..

چنان می رفت و من در دست او بودم

و حالا من تمام هستی او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو؟

نه حتی آب .. نسیمی در بیابان کو؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت          که ناگه.....

روی زانو های خود خم شد دگر از صبرا کم شد دلش لبریز ماتم شد

کمی اندیشه کرد . . .

آن گه مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت ... زهم بشکافت

اما . . . آه !!

صدای قلب او گویی جهان را زیر و رو می کرد

نمی دانم چه می گویم؟!!!

به جای آب خونش را به من می داد

و بر لب های او فریاد:

بمان ای گل که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی        بمان ای گل . . .

و من ماندم نشان عشق و شیدایی

و با این رنگ و زیبایی  و نام منشقایق شد

    ! ... گل همیشه عاشق شد ... !

قبل از ازدواج
پسر: بالاخره موقعش شد. خیلی انتظار کشیدم.
دختر: می‌خوای از پیشت برم؟
پسر: حتی فکرشم نکن!
دختر: دوسم داری؟
پسر: البته! هر روز بیشتر از دیروز!
دختر: تا حالا بهم خیانت کردی؟
پسر: نه! برای چی می‌پرسی؟
دختر: منو می‌بوسی؟
پسر: معلومه! هر موقع که بتونم.
دختر: منو می‌زنی؟
پسر: دیوونه شدی؟ من همچین آدمی‌ام؟!
دختر: می‌تونم بهت اعتماد کنم؟!
پسر: بله.
دختر: عزیزم!

بعد از ازدواج
کاری نداره! متن رو از پایین به بالا بخون !

****

جالبه نه

من که خیلی خوشم اومد خیلی خیلی باهال بود