هدایت به بالا

دو خط موازی زاده شدند.

پسرکی در کلاس درس آنها را روی کاغذ کشید.

آن وقت دو خط موازی چشمشان به هم افتاد.

و در همان یک نگاه قلبشان تپید

و مهر یکدیگر را در سینه جای دادند.

خط اولی گفت:

ما می توانیم زندگی خوبی داشته باشیم. و خط

دومی از هیجان لرزید.

خط اولی گفت:

و خانه ای داشته باشیم در یک صفحه دنج کاغذ.

من روز ها کار میکنم. می توانم بروم خط کنار یک 

جاده دور افتاده و متروک شوم _ یا خط کنار یک نردبان

خط دومی گفت: من هم میتوانم خط کنار یک گلدان چهارگوش گل سرخ شوم

یا خط کنار یک نیمکت خالی در یک پارک کوچک و خلوت.

خط اولی گفت:

چه شغل شاعرانه ای و حتما زندگی خوشی خواهیم داشت.

در همین لحظه معلم فریاد زد:

دو خط موازی هیچ وقت به هم نمیرسند.

و بچه ها تکرار کردند:

دو خط موازی هیچ وقت به هم نمیرسند.

دو خط موازی لرزیدند. به هم دیگر نگاه کردند و خط دومی پقی زد زیر گریه.

خط اولی گفت: نه این امکان ندارد حتما یک راهی پیدا میشود.

خط دومی گفت: شنیدی که چه گفتند. هیچ راهی وجود ندارد. ما 

هیچ وقت به هم نمی رسیم و دوباره زد زیر گریه.

خط اولی گفت:

نباید نا امید شد ما از صفحه خارج می شویم و دنیا را زیر پا می گذاریم.

بالاخره کسی پیدا می شود که مشکل ما را حل کند.

خط دومی آرام گرفت:

و آن دو اندوهناک از صفحه کاغذ بیرون خزیدند. از زیر در کلاس گذشتند

و وارد حیاط شدند. و از آن لحظه به بعد سفر های دو خط موازی شروع شد.

آنها از دشت ها گذشتند ...

از صحرا های سوزان ...

از کوه های بلند ...

از دره های عمیق ...   

از دریا ها ...       از شهر های شلوغ ...

سال ها گذشت. و آنها دانشمندان زیادی را ملاقات کردند

ریاضی دان به آنها گفت: این محال است هیچ فرمول ریاضی شما را به هم 

نخواهد رساند. شما همه چیز را خراب میکنید.

فیزیک دان گفت:

بگذارید از همین الان نا امیدتان کنم. اگر میشد قوانین طبیعت را نا دیده گرفت 

دیگر دانشی به نام فیزیک وجود نداشت.

پزشک گفت:

از من کاری ساخته نیست _ دردتان بی درمان است.

شیمی دان گفت:

شما دو عنصر غیر قابل ترکیب هستید اگر قرار باشد با یکدیگر ترکیب شوید

همه مواد خواص خود را از دست خواهند داد.

ستاره شناس گفت:

شما خودخواه ترین موجودات روی زمین هستید. رسیدن شما به هم مساویست با

نابودی جهان. دنیا کن فیکون می شود سیارات از مدار خارج میشوند کرات با هم 

تصادف میکنند نظام دنیا از هم می پاشد. چون شما یک قانون بزرگ را نقض کرده اید.

فیلسوف گفت:

متاسفم ... جمع نقیضین محال است.

و بالاخره به کودکی رسیدند.

کودک فقط سه جمله گفت:

شما به هم میرسید. نه در دنیای واقعیت آن را در دنیای دیگری جست و جو کنید.

دو خط موازی او را هم ترک کردند. و باز هم به سفرشان ادامه دادند. اما حالا یک

چیز داشت در وجودشان شکل میگرفت.

آنها کم کم میل رسیدن به یکدیگر را از دست میدادند.

خط اولی گفت: این بی معنی است.

خط دومی گفت: چی بی معنی است؟

خط اولی گفت: این که به هم برسیم.

خط دومی گفت: من هم همین طور فکر میکنم. و آنها به راهشان ادامه دادند.

یک روز به یک دشت رسیدند. یک نقاش میان سبزه ها ایستاده بود و بر بومش

نقاشی میکرد.خط اولی گفت: بیا وارد آن بوم شویم و از این آوارگی نجات پیدا کنیم.

خط دومی گفت: شاید ما هیچ وقت نباید از آن صفحه کاغذ بیرون می آمدیم.

خط اولی گفت: در آن بوم نقاشی حتما آرامش خواهیم یافت.

و آن دو وارد دشت شدند. روی دست نقاش و بعد روی قلمش.

نقاش فکری کرد و قلمش را حرکت داد.

و آنها دو ریل قطار شدند که از دشتی می گذشت. 

و آنجا که خورشید سرخ آرام آرام پایین میرفت.

سر دو خط موازی عاشقانه به هم می رسید.